کنعان

زیر پایم نشسته دربدری

زیر پایم نشسته دربدری،در تنم گر گرفته عطر تنت

من زلیخای بوالهوس؟!... هرگز...آی بیخود دریده پیرهنت

بی هراس از تو گفته ام در شعر، بی هراس از تو پر شدم اینبار

هیچ کس نیست سرزنش بکند، هیچ کس جز شراره های تنت

درد پیچیده توی اندامم، سینه ام تیر می کشد هرروز

لحظه لحظه شماره ات بکنم؟ کی می آیی؟! کجاست در زدنت؟!

التماست نمی کنم برگرد...التماست نمی کنم که بمان...

به خیالت خوشم و می دانم، غیر این دل نمی شود وطنت

توی این روزهای زهر آلود،هیچ کس جز تو در هوایم نیست

در بگو بغض بی ترک مانده ، چه قدر مانده تا غزل شدنت

چه قدر مانده باورم بکنی، بین دلشوره های هرروزه

که بگویم ...نگویمت...؟! آخر...چاره ای نیست ؟ تا که آمدنت-

قصه ای تازه را رقم بزند ، قصه ای تازه تا عیان بشود

من گرفتار آتش و بغضم، در تنم گر گرفته عطر تنت

سما

بگذار تهران یائسه شود

هوایی که تو در آن نفس می کشی

مصر است

عزیز دلم!!!

سما